Zaterdag 12 december 2009:
Susanne heeft nieuwe foto's van het nestje van Ameerah en Buddy op haar site gezet. De kleintjes zijn intussen ruim zes
weken en ontwikkelen zich prachtig. 

Het valt beslist niet mee op ze alle vijf samen te laten poseren. Het zwartzilver katertje Ghaniyu kijkt hier zo heerlijk de wereld in

Ghanimo, voor dit ventje heb ik een zwak!

Vrijdag 11 december:
Sinds een paar maanden is er een jong katertje in de buurt. Een goed gesocialiseerde olijkerd die onbevreesd op mensen 
afstapt en nieuwsgierig zijn woonomgeving verkent. Erg leuk natuurlijk, maar toch ook niet. Sinds kort heeft hij onze tuin
ontdekt en daar zijn leuke dingen voor hem te bleven zoals onze konijntjes en natuurlijk de katten. Ze komen nu niet veel
veel buiten maar laatst is Zaina erg van hem geschrokken. Omdat ze de indringer niet kunnen pakken reageren katten de
spanning naar de eigen groep af en kan de boel flink escaleren. Gelukkig was ik er snel bij en kon ik de onrust met een
snel georganiseerd brokjesstrooifeest in de kiem smoren. Ook hebben we Gizmo (hij had een adreskokertje om) al een
keer thuis gebracht omdat hij steeds bij de achterdeur van de buren zat te jammeren. Ik vraag me af wat het nut van zo'n
kokertje is als het dier daarna toch weer de straat op mag. En het behoedt hem niet voor aanrijdingen, ziektes, of iets 
afschuwelijks als vergiftiging. Ik kan het maar moeilijk begrijpen dat mensen hun hond of paard niet vrij rond laten lopen 
maar hun kat wel. Ik zou er zelf geen moment rust mee hebben. Het sneue is dat we Gizmo steeds onvriendelijker moeten 
bejegenen om hem uit de tuin te houden. Hij kijkt me dan niet begrijpend aan en dat doet me echt wat. Het is zo zielig 
eigenlijk, hij wil gewoon aandacht en een baasje dat om hem geeft. Laatst draafde hij achter de postbode aan. 
Als hij vaak wordt verjaagd zal hij van een vrolijke onbevangen kater in een schuw dier veranderen. En  hij zal maar een 
keer gestresst en geschrokken onder een auto rennen, ik moet er niet aan denken. We gaan kijken of we met zijn baasje 
in gesprek kunnen gaan, hopelijk voor Gizmo en voor ons komt hij tot ander inzicht.

Vrijdag 4 december: De mozaïekvlinder op het theekistje is klaar. Wegens het uitvallen van enkele lessen kon ik hem afgelopen woensdag pas voegen. Ik was ontzettend benieuwd naar het eindresultaat van mijn zogenoemde proeflap. De keuze van de voegkleur is heel bepalend voor het geheel en de uitstraling. Ik vond hem al mooi maar door de lichte voegen is hij wat helderder en meer sprankelend geworden. Ik vind hem nu echt perfect! Intussen ben ik met mooie Spaanse tegels bezig aan een grote schaal en heb is er een mozaïeknaamplaatje voor buiten gepland, in poezenvorm natuurlijk. Een nadeel van thuis mozaïeken is dat de katten hier  niet bij kunnen zijn. Tegelscherven kunnen erg scherp zijn en er komt redelijk wat stof vrij bij het knippen. Wel sneu voor ze want ze zijn het niet gewend dat ze ergens níet bij mogen zijn;-) Ter compromis worden er knuffelpauzes ingelast.

Het centrum en twee hoeken zijn gemaakt van een typische jaren zeventig tegel, perfect geschikt voor leuke mozaïekeffecten

Woensdag 18 november:
Vandaag zijn de vijf ukken van Ameerah en Buddy alweer drie weken. Ongelooflijk hoe groot dat ze al zijn. Al sta je er 
met je neus bovenop, je staat er steeds weer versteld van hoe hard het gaat met kittens. Van kleine blinde molletjes zijn
het al vrolijk dartelende en zeer ondernemende kleuters geworden. 

Wat een hummeltjes!

Hier kun je uren naar kijken, zo'n slapend kleintje

Dringend nieuw huis gezocht: voor twee lieve Somali's van nog geen drie jaar oud. Hun mensen moeten gedwongen verhuizen en het is niet mogelijk om de dieren mee te nemen. Ze worden liefst samen geplaatst. Voor verdere informatie klik op onderstaande link: http://www.silber-somali-hamburg.de/html/notfall.html

Zwart zilver Somalipoesje Summa Summarum Silver Serenade

en sorrel Somali kater Ali von Gulda zoeken zeer dringend een nieuw thuis

Dinsdag 17 november: Zondag hebben we Yara's zoon Djemo bij zijn nieuwe mensen in Barneveld opgezocht. In juni waren hij en zijn mooie vriendinnetje Aimaye via de Felikat bemiddeling herplaatst. Het was erg leuk om te zien hoe goed beiden het hier naar de zin hebben en hoe gek de mensen op ze zijn. Zij kenden het Somali ras nog niet maar het is de  perfecte keus gebleken vertelden ze. Ze zijn er erg gelukkig mee. Ze hebben ook de tuin afgezet zodat het duo lekker veilig naar buiten kan, een spannend nieuwtje voor ze. Djemo heeft in het begin wel een paar keer in de vijver gelegen (het is al net zo'n handigerd als zijn moeder;-) maar  intussen hij helemaal outdoorproof.

Het was zo heerlijk om onze vent weer even heel dichtbij te hebben

Maandag 9 november:
De vijf kleintjes van Ameerah in Hamburg doen het uitstekend. De oogjes zijn intussen open en ze zijn hun wereldje aan 
het verkennen. Ameerah is net als Yara een hele zorgzame moeder. Ze heeft even moeten wennen aan haar nieuwe rol 
maar het gaat nu perfect. 

Intussen is het duidelijk herfst geworden en komen de katten minder buiten. Nu de kittenren in de kamer is opgeruimd is
er meer ruimte voor speelgoed om ze ook binnen lekker bezig te houden. Een tijdje geleden heb ik een ritseltunnel voor
ze gekocht. Een groot succes bij alledrie. Ze stuiven er regelmatig in en door, alleen of samen. En hoe meer geritsel, hoe 
meer lol! Ik heb er enkele filmpjes van gemaakt en op YouTube gezet. Onder deze link staan ook enkele andere filmpjes 
van onze katten:  http://www.youtube.com/results?search_query=jumanahcats&search_type=&aq=f 

De ritseltunnel is ook een prima plek om je in te verschansen

Wat een spannend ding!  Yara's staart is door de rui afgelopen zomer meer dan de helft dunner geworden. Het duurt ontzettend lang eer een staart weer mooi vol is.

Donderdag 29 oktober: Gisteren is Ameerah bevallen van vijf lieve zilvertjes. Ze had haar mensen alsnog een beetje verrast, ze werden om half drie wakker van kittengeluidjes. Toen waren er al drie geboren, waarschijnlijk heel snel achter elkaar. Twee waren nog nat, het derde was iets droger. Ameerah was druk bezig met de eerste verzorging. Tegen vier uur werd een zwartzilvertje geboren en rond negen uur de laatste, een vierde sorrelzilvertje, waarschijnlijk het enige poesje in het nestje. Zilver is dominant over niet-zilver, maar dat er geen enkele volle kleur tussen zit is toch wel verrassend. Papa Buddy draagt net als Ameerah ook sorrel gezien de kleurverdeling. De gewichtjes zijn voor zo'n groot nestje keurig; tussen de 90 en 105 gram. Hiernaast een eerste foto van het stel. Voor meer foto's en eventuele interesse: www.silber-somali-hamburg.de

Precies een jaar nadat Susanne haar kwam ophalen is Ameerah bevallen van haar eerste nestje

Vrijdag 23 oktober:
Vandaag is het dag 60 van Ameerah's zwangerschap. Het gaat heel goed met haar. Ze is lekker relaxed en heeft de voor
haar uitgekozen kraamplek (een grote doos in de slaapkamer) kennelijk goedgekeurd, ze is er geregeld in te vinden. De 
gemiddelde draagtijd van een poes is 65 dagen. Ameerah's moeder, oma en overgrootmoeder hadden meestal zo'n twee 
dagen meer nodig. In dat geval is de bevalling volgende week vrijdag. Maar ja, je weet het nooit zeker en haar vrouwtje 
heeft tijdig vakantie gepland om hierin niet verrast te worden. Susanne vermoedt een wat groter nestje. Twee eerdere 
dekkingen van Buddy leverde respectievelijk vijf en zelfs zeven (!) kittens op. Dit zijn erg grote nestjes voor Somali's, de 
gemiddelde nestgrootte is amper drie. We hopen dat Buddy zich dit keer wat ingehouden heeft, vier zou heel mooi zijn. 
Ik vind het superspannend en zit de dagen af te tellen. Nog één week(je) geduld!

Zaterdag 10 oktober: Een paar maanden geleden schreef ik over een waarschijnlijke voedselallergie van Yara, en dat we met hypoallergeen voer zouden beginnen. Het moest besteld worden door de dierenarts maar nog voor het er was werden de plekjes op Yara's dijen ineens wat minder. Dus besloot ik om toch nog even af te wachten. De plekjes zijn verdwenen en niet meer teruggekomen, geen idee wat het nu is geweest. Het gaat verder heel lekker in de groep, Yara en Zaina spelen vaak met elkaar en ook Chica is regelmatig van de partij. Ik geniet er altijd erg van als ze het zo leuk met elkaar hebben. Ondertussen heb ik mijn eerste mozaïekavond gehad en volgens mij ga ik hier veel plezier aan beleven. Het zou leuk zijn als ik over een poos iets kan maken wat serieus op een Somali lijkt maar mijn eerste werkstuk wordt een vlinder

Een poging om me te verdiepen in mijn nieuwe interesse 'mozaïeken' werd door Yara ludiek gesaboteerd; "Is er iets leukers op de wereld dan ik???"

Woensdag 7 oktober:
Ik word steeds handiger;-) Vanmorgen is het me gelukt om een filmpje van ons laatste nestje op YouTube te zetten. 
Ameerah en Bobby (Airean) zijn hier ongeveer zes weken:  http://www.youtube.com/watch?v=iCIto7KHKao .

Dinsdag 29 september: Goed nieuws uit Duitsland, Ameerah is zwanger!!! Een week of vijf geleden is Yara's jongste telg een paar dagen bij Buddy uit logeren geweest. De twee konden het prima met elkaar vinden. Eigenlijk was het de bedoeling dat Ameerah gedekt zou worden door Susanne's eigen Zweedse zwartzilver Hugin Hadiyo, maar deze werd in korte tijd zo dominant in de groep dat castratie helaas onvermijdelijk was. De keuze voor een wildkleur was voor mij enigszins onverwacht, maar zeker niet minder leuk. Buddy is een buitengewoon lieve knuffel en errug op mensen gericht. Een echt Somali karaktertje dus, heerlijk. Eind oktober worden de kleintjes verwacht, super spannend! De kans op wildkleurtjes en zwartzilvers, de zilvervariant van wildkleur, is het grootst. Er is een kleine kans op sorrels en sorrelzilvers.

Buddy en Ameerah, een lief stelletje

Woensdag 9 september:
Vandaag was het iets minder maar de afgelopen dagen, zelfs weken, zijn de katten vaak en lang buiten geweest. Ze
vonden het heerlijk in de zon. Als het echt te warm werd zochten ze een plekje in de schaduw maar vooral Zaina en 
Yara zijn echte zonnekloppers (mooi woord van onze zuiderburen). Hierbij wat foto´s van een ´lazy sunny afternoon´...

Nu Yara gecastreerd is krijgt ze een nog mooiere kraag dan ze al had

Zaina vindt het héééééééérlijk in de zon

Yara en Chica hebben het altijd al goed kunnen vinden samen

Wat een leven...

Vrijdag 21 augustus:
Even iets heel anders. Op zondag 6 september wordt in Breda voor de vierde keer een roodharigendag georganiseerd.
Zelf behoor ik, tot volle tevredenheid!, ook tot deze groep en ik vind dit een erg leuk initiatief. Voor meer informatie en
aanmelden kijk op www.roodharigen.nl .

Maandag 10 augustus: Uit de biopsie van het stukje huid van Donatella is de diagnose eosinofiel granuloom complex gekomen: Test result We hadden nog een beetje hoop op iets onschuldigs maar deze uitslag kwam niet meer onverwacht.  Eosinofiel granuloom is een niet te genezen auto immuun- of autoimmuunachtige ziekte. Het lichaam ziet een eigen stukje lichaam als iets lichaamsvreemd en stuurt hier witte bloedcellen heen om dit stukje aan te vallen. Het is een fout in het systeem. Het is te behandelen, vrij goed zelfs, maar onafhankelijk van zo'n behandeling zullen de symptomen weer terugkomen. Dit kan met grote tussenpozen en mild zijn, maar het kan ook verergeren. Er kunnen plekken in de mond ontstaan waardoor het dier mogelijk aan sondevoeding moet en het kan ook op organen slaan. Al bij al lang niet altijd onschuldig dus. Over evt. erfelijkheid is nog veel onduidelijkheid. Toen Donatella bij ons kwam had ze een kaal plekje aan de achterkant van haar rechtervoorpootje wat op dat moment niets bijzonders leek. Maar het is het een continue verhaal geworden met plekjes op wisselende plaatsen en een duidelijke verergering tijdens de twee krolsheden in februari/ maart. We hebben nooit zorgeloos van haar kunnen genieten en met de prognose van deze aandoening zouden we dat ook nooit kunnen. In overleg, en om persoonlijke redenen heb ik besloten Donatella terug naar de fokker te laten gaan. Al bij al is het (weer) een klap voor ons geweest. Pech en ziekte horen erbij, maar zoveel, in zo’n korte tijd, en met zulke jonge dieren? Het is voor ons in elk geval teveel geweest in de amper twee en een half jaar dat we onze Somali's en ons htk'tje Chica hebben. We vielen van de ene serieuze zorg in de andere en waren kind aan huis bij de dierenarts. Ik kreeg soms meer het idee dat ik een kliniek was gestart in plaats van een cattery. Gelukkig hebben we veel steun gehad van een aantal betrokken fokkers/ liefhebbers en dat heeft ons veel goed gedaan. En we hebben gelukkig één heerlijk zorgeloos nestje gehad vorig jaar, dat is een blijvende mooie herinnering. We hebben de grote kittenren in de kamer afgebroken. Kittens zullen er voorlopig niet meer komen en de functie als Donatella's eetkamer omdat ze erg langzaam at, is nu vervallen. Ik mis haar vreselijk, zie haar steeds weer voorbij draven of naar mij kijken en ‘praten’ terwijl ze hier niet meer is. Maar het was de beste beslissing voor ons en het verdriet zal moeten slijten.

Een kittenfoto van Donatella toen ze twee dagen bij ons was. Hier is het kale plekje aan de achterkant van haar rechtervoorpootje goed te zien. Dit bleek uiteindelijk de eerste uiting van eosinofiel granuloom complex te zijn Zaina neemt afscheid van de kittenren

‘Fokken is afscheid nemen’ was de kop van een artikel dat ik laatst las in een kattentijdschrift. En het klopt. Afscheid
nemen van kittens en soms van volwassen dieren. Maar regelmatig ook van plannen die je hebt, en dromen en ideeën
die het fokken van een nestje eigenlijk zo leuk maken. Je hebt uiteindelijk maar zo weinig zelf in de hand.

Voorlopig zijn er geen plannen. We gaan eerst eens bijkomen en het verlies van Donatella verwerken. Ons overgebleven
drietal doet het op het moment heel goed en daar gaan we maar eens extra van genieten. Het zijn drie enorme lieverds
die we voor geen goud zouden willen missen. Verder gaan we ons op andere dingen focussen om de zinnen te verzetten.
Ik heb me opgegeven voor een cursus mozaïeken, en we hebben het plan opgevat om volgend jaar een week naar IJsland
te gaan, dat zou onze eerste vakantie zijn sinds we onze Somali’s hebben.

Hoe de site vervolgd wordt weet ik niet, ik denk aan af en toe een update met een paar leuke foto’s. Of het er nog ooit
van komt om er een poesje bij te nemen en het nog eens te proberen, de tijd zal het leren.

Woensdag 21 juli: Deze week hebben we vakantie en een van onze uitstapjes was naar 'ons' ventje Bobby (voorheem Airean) uit ons nestje van 2008. Bobby woont alweer een half jaar bij Petra en Leo en de Somaby's Roxanne en Quando. 30 juli wordt hij één jaar. Het was geweldig om het ventje terug te zien. Hij is uitgegroeid tot een mooie, grote en gespierde kater met een prachtige lange pluimstaart. Zijn uitstraling vind ik om te zoenen; zo'n heerlijk relaxed joch en lekker zelfverzekerd. Soms heeft hij wat last van zijn hormoontjes en dan is Roxanne de klos, maar vaak heeft hij gelukkig ook andere dingen aan zijn hoofd zoals vliegen vangen, balletjes apporteren, en lekker raggen met zijn jongere vriendje Quando.  Bobby's zusje Ameerah in Hamburg heeft vorige maand op de show in Middelfart (Denemarken) haar eerste CAC behaald. Dit najaar mag ze haar eerste nestje krijgen bij Susanne.

Bobby, heerlijk ontspannen op de centrale uitkijkpost

Vrijdag 17 juli: Vanmorgen is bij Donatella een vierkantje huid van haar pootje weggehaald voor verder onderzoek. Het biopt bestaat uit een gezond partje en een stukje wat kaal en geïrriteerd is. Donatella kreeg een klein roesje en toen ik haar weer ophaalde was ze nog een beetje suf maar verder prima in orde. Thuis kwam ze lekker bij me liggen. Helaas moest ze wel een kap op omdat ze het hechtinkje niet met rust wilde laten. Ik zag het helemaal niet zitten dat ze dat zou accepteren, maar oh wonder, het ging heel goed. Natuurlijk is het even wennen voor haar maar ik sta er versteld van hoe snel ze zich aanpast. Het is ook altijd even spannend hoe de anderen reageren op zo'n kraag want nu lijkt het voor hun alsof ze haar manen flink heeft opgezet en dat komt natuurlijk dreigend over. Maar iedereen was er gelukkig snel aan gewend. Over een week mag ik de uitslag verwachten.

Lekker  soezen na het eten. Ik ben heel blij dat ze die kap accepteert, dat had ik van die woelwater niet verwacht. De horlamellen lijken ook niet erg irritant...

Yara met knuffelmuis. Op de achtergrond twee uiltjes die ik vorig weekend in Zuidlaren tegenkwam en niet kon laten staan

Een kleiner kapje zou niet werken, dan drukt ze de rand haaks op haar pootje en kan ze alsnog bij het hechtinkje

Zondag 12 juli: Afgelopen woensdag was het drie jaar geleden dat we Chica uit het asiel hebben opgehaald. Het was die dag bloedheet en de twee kattenverblijven puilden uit van de katten, nog zo'n zomerverschijnsel;-). Chica was een van de katjes die we via de beschrijving op de website al  hadden voorgeselecteerd om kennis mee te maken. Het duurde even eer we haar gevonden hadden, ze lag te slapen in een omgekeerde kap van een kattenbak. En hoewel ik een vreemde en ook nog slapende kat in zo'n stresssituatie niet gauw zal oppakken gebeurde dat bij haar als vanzelfsprekend. Terwijl ik haar oppakte gingen haar oogjes open, rekte ze zich uit en keek me aan met een blik dat het goed was. Toen was er geen weg meer terug, ik was helemaal vertederd door dit katje dat me meteen haar vertrouwen gaf. Een half uurtje later waren we thuis met haar.

Donatella, bijna een jaar

Van de week was het tijd voor Chica's jaarlijkse prik en ook Zaina had een uitnodiging hiervoor gekregen van onze dierenarts. De arts was zeer verbaasd over de blakende toestand van Chica. Ze had er een heel hard hoofd in na de diagnose chronisch nierfalen een jaar geleden. Ik had haar op de hoogte gehouden en ze wist dat het veel beter ging, maar zó goed had ze niet verwacht, dat ziet ze zelden. Chica's gewicht zit de laatste weken rond de 2.8 kilo, een nieuw record en meer dan perfect voor haar grootte en type. Met Zaina was ook alles prima, so far so good. Vrijdag waren Yara en Donatella de klos, beiden hadden last van hun huid. Bij Donatella was op haar linkervoorpootje een plekje gekomen dat deed denken aan de plekjes eerder op haar rechterpootje. Vrijdag wordt er een biopt genomen om dit verder te bekijken. Yara had last van irritatie op haar dijen en plaatselijk op haar kopje. Hier is het vermoeden dat het om voedselallergie gaat. Dat speelt waarschijnlijk al langer maar doordat ze de pil kreeg werden de symptomen onderdrukt, de pil heeft een prednisonachtige werking. Er wordt nu sterk hypoallergeen voer voor haar besteld en dat moet een week of zes worden uitgeprobeerd. De eiwitten van dit voer zijn zo klein gemaakt dat het lichaam deze niet meer herkent. Geeft dit verbetering dan kunnen we stap voor stap verder gaan kijken waar ze op reageert.

Nieuwspagina: 11 - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3 - 2 - 1               Terug naar boven