<< nieuws >>
 

 
 


J u m a n a h
 



 


        






Vrijdag 21 oktober 2011:
Gistermorgen hebben we de urn opgehaald. Een heel confronterend moment natuurlijk. Maar het geeft ook een bepaald soort rust dat ze weer thuis is.
Het zijn hele emotionele dagen geweest. Ook aan de andere katten konden we, vooral dinsdag, merken dat ze van slag waren. Je vraagt je af wat er in die koppies omgaat. Ze hebben haar allemaal gehoord, dat kan niet anders. Het is belangrijk om er nu heel veel voor ze te zijn. Voor Zaina vinden we het extra sneu, zij was erg gehecht aan haar moeder en weinig op de rest gericht. Ze is wees geworden in mijn ogen. Ze ligt 's nachts wel altijd in mijn armen na een zeer uitgebreide knuffelpartij
maar overdag lag ze vaak uren met haar moeder in het mandje op de tv kast.
Gisteren ontdekte ik op de camera dat we van Yara's laatste middag foto's hebben. John had foto's gemaakt van Zaina en heel gelukkig staat Yara daar ook op. Ze was een echte zonneaanbidster, zo fijn dat ze daar op haar laatste dag nog van heeft mogen genieten.

De urn met Yara's resten. Hij is van messing. Dat voelt aanvankelijk
heel koud aan maar het neemt de warmte van je handen langzaam op. 
De grootte en ronde vormen geven het een prettig gevoel om hem tegen
me aan te houden. Het is toch nog iets tastbaars...
 

Dit filmpje kwam ik tegen op de pc. Ik twijfelde even of ik nu al zou  durven kijken, bewegende beelden zijn heftiger dan foto's. Maar ik werd er juist erg rustig van en vond het heel mooi om haar zo te zien.
Zo blij dat ik dit van haar heb

Yara's laatste middag, genietend in de zon. Aan haar houding
kun je zien dat ze hier nog helemaal niet benauwd is, dan ligt
een dier niet zo. Het is allemaal zo snel gegaan in de avond
 
 


 Maandag 17 oktober (bewerkt op 18 oktober):

 Een intens verdrietige dag. Ons lieve zwart zilvertje
Yara is vannacht overleden. Veel te jong en volkomen onverwacht.

Afgelopen week was Yara twee keer een half dagje niet lekker. Ze wilde niet eten en zat wat stilletjes te kijken. Dat trok bij en ze at ook weer. Niets ernstigs zo leek het, misschien zat er een haarbal in de weg?

Zaterdagavond wilde ze weer niets en ook zondag morgen wilde ze enkel wat water. We hebben haar in een rustig kamertje gelegd en we zouden vandaag naar de dierenarts gaan. 's Middags lag ze nog een poosje bij me in de zon. Begin van de avond vonden we dat ze slechter werd, zonder dat we het precies konden duiden. Telefonisch overlegd met onze arts maar omdat Yara geen koorts had leek directe actie niet nodig. Waarschijnlijk speelde er een virus wat ze normaal gesproken zelf moest overwinnen.

Iets later werd ze wat benauwd. Longontsteking? Weer wat later ging het iets beter. John ging bij haar slapen en ik met de rest in de slaapkamer. Om 0.40 uur werden we wakker van
heel akelig geschreeuw van Yara, het klonk zo wanhopig! Het eerste wat ik dacht toen ik haar zag ‘ze is aan het doodgaan!!’

Met spoed naar de dierenarts. Daar aangekomen is het hartje beluisterd. Dat klopte nog maar af en toe heel krachtig. Een hartaanval vermoedde Beppie.
Ze was er zo erg aan toe! Beppie kon haar alleen nog in laten slapen. Maar de prik was al niet meer nodig, even later was ons meiske er niet meer.

Wat ben ik blij met deze foto uit een serie die een lieve vriendin van de
zomer nog heeft gemaakt van Yara

 

Na sectie vanochtend bleek dat het een borstvliesontsteking is geweest. Deze aandoening komt meestal pas aan het licht wanneer het al zo ernstig is (benauwdheid) dat je niets meer kunt doen. Vaak wordt eerst gedacht aan hartproblemen.
De oorzaak is waarschijnlijk een virale of bacteriële infectie geweest. Dat Yara gisteravond geen koorts had was in dit geval een teken dat het lichaam het aan het opgeven was.

Een verschrikkelijk nare pech. Dit kan elke kat op elke leeftijd overkomen. Het is niets erfelijks, daar zijn we in elk geval nog opgelucht over...

Zo’n jonge, superlieve en zachtaardige poes. Volgende maand zou ze pas zes worden. Ze kon zo goed overweg met alle andere poezen. En altijd direct lief voor nieuwkomers. Ze was zelfs mediator toen Kallima als jonkie soms erg wild was en Chica dat niet altijd kon waarderen. Yara haalde niet uit naar Chica maar ging op het juiste moment rustig maar zeer beslist tussen de twee in zitten. Ook naar ons toe was ze altijd de liefheid en zachtheid zelve. Een poes met een gouden randje. Deze akelige dood heeft zij niet verdiend.

Met Yara begon onze liefde voor het Somali ras. En ze was een topvertegenwoordigster! Ze leeft voort in haar zes kinderen, en intussen ook kleinkinderen en achterkleinkinderen. Dat is een kleine troost voor ons voor dit moment.

Yara is vanmiddag individueel gecremeerd. Donderdagmorgen gaan we de urn ophalen die hier in huis een plekje krijgt.  

We zijn er kapot van!







 
 
Vrijdag 14 oktober:
Massimo lijkt op een soort van winterstand te zijn over gegaan. Het is al een week of vijf zes dat hij 's nachts in de badkamer nog amper sproeit tegen (of naast...) de onderlegger. Ik val niet meer flauw van zijn katerlucht
op nuchtere maag en hoef maar weinig extra schoon te maken. Dat is wel even lekker moet ik zeggen, zeker nu het met onze pup aardig druk is. Zijn katergedrag buiten is niet veel veranderd, de hondenhokken waren binnen de kortste keren van zijn signatuur voorzien. Verder is hij iets aangekomen en is hij met vier kilo weer op zijn gewicht van een jaar geleden, net voordat de hormonen wakker werden. Het wordt wel tijd om op te letten met dochter Bushy. Tot nu toe liet ik hen zonder meer samen in de ren maar vanaf nu moet ik echt op de signalen van een eerste krolsheid gaan letten. Het kan wel eens zo zijn dat dat niet meer zo lang gaat duren.

Kleine Kallima in de oktoberzon. Haar dochter Busayra is haar met zes
maanden in formaat en gewicht net gepasseerd
 
Maandag 3 oktober:
Na een belabberde zomer is het nu genieten van een heerlijke herfst. Dit weekend was het hier 27 graden, een record voor begin oktober! De katten koesteren zich in het zonnetje en jagen achter de laatste vlinders aan. Als ik de kans krijg probeer ik ze nog te redden maar meestal is het leed dan al geleden.
Vorige week hebben we drie hondenhokken gekocht.
Een voor in de katerren waar een kattenbak in past en waar Massimo bij een buitje kan schuilen. Het schuine dak doet tevens dienst als zonneterras. Voor de grote ren hebben we er twee aangeschaft. Een kleintje voor een kattenbak zodat die altijd buiten kan staan en wat scheelt met kleisporen bij nattigheid. En een groter hok dat naar eigen inzicht kan worden gebruikt door onze kudde. We kregen alle hulp bij het in elkaar zetten en gezien de reacties was het geld weer goed besteed.

 

Voor Zaina hoefde we de hokken niet eens in elkaar te zetten.

 

De twee hokken in de grote ren. Met de warmte van de afgelopen dagen was het
een heerlijke schaduwplek voor de meiden.
 

Busayra was laatst gestoken door een hommel of
wesp, ik heb het niet gezien.  Ze had er geen last
van en de zwelling was na een dag verdwenen.

Donderdag 15 september:
Het bijwerken van de site is er de laatste tijd helemaal bij in geschoten. Deels vanwege onze pup waar veel tijd in gaat zitten. Het is net een baby, je hele dag draait een beetje om zijn ritme. Elke twee uurtjes moet hij uit en ook verder gaat er de nodige tijd inzitten. Het is niet te vergelijken met een kitten in huis nemen, dat regelt zichzelf grotendeels.
De katten zijn intussen wat aan Epke gewend. We zorgen er wel voor dat hij niet steeds achter ze aan vliegt. De bench is nu nog vaak zijn vaste plek en daarbuiten is er altijd toezicht van een van ons zolang hij nog zo onstuimig is. Onze katten zijn eigenlijk veel te zachtaardig, als ze hem één keer de les zouden lezen dan was zijn positie meteen duidelijk. Nu gaan ze voor hem op de loop en dat is natuurlijk heel erg leuk....
Met de uitgevlogen kittens gaat het goed. Hiernaast een foto van Baluka met Minou. Ook Busayra die bij ons is gebleven doet het prima. Ze is met haar vijf maanden al bijna zo groot en zwaar als haar moeder en ze ontwikkelt zich erg mooi. Het miauwen wil nog steeds niet erg lukken maar ze oefent dagelijks. Kallima is af en toe een beetje knorrig naar haar dochter maar soms is het ook dikke pret en scheuren ze als twee wilden achter elkaar door huis en tuin, echt geweldig.

Baluka met Minou in het nieuwe huis
 
Woensdag 31 augustus:
Sinds een week hebben we er een nieuwe huisgenoot bij, een kooikerpup! Het was al heel lang een stille wens van John om (weer) een hond te hebben. Maar als je beiden min of meer fulltime werkt is het geen optie. Nu dat is veranderd hebben we een jaar geleden besloten om een hond te nemen. We kwamen iemand tegen met een kooiker en zo is het balletje gaan rollen. De kooiker bleek perfect bij ons te passen. Omdat het nestje van Kallima toen al in de planning zat en onze katten geen honden gewend waren hebben we gewacht tot na haar nestje.
Op 28 juni werd Epke als Jikke Jepke van de Zwarte Bellenhoeve geboren in Ridderkerk. We zijn een aantal keren op bezoek geweest en vorige week mocht ie dan eindelijk mee naar huis. Even wennen voor alle katten, Epke en onszelf ;-) Nu na een week zijn de katten over
de ergste schrik heen en raken we al aardig aan elkaar gewend. Het is een schatje!

Onze kooiker puppedup Epke.

 
Epke maakt kennis met Massimo

Zondag 24 juli:
Vanmiddag hebben we Biagio als laatste naar zijn nieuwe mensen gebracht. Het is nooit gemakkelijk maar het viel me extra zwaar om van dit ventje afscheid te nemen.
Van Brasil die vorige zondag als eerste verhuisde hebben we intussen al goede berichten gehoord. De Somali kater van zeven maanden waar hij bij woont heeft hij direct als zijn nieuwe moeder geaccepteerd;-). De liefde is geheel wederzijds en beiden zijn erg gelukkig met elkaar. Ook van Baluka hebben we al goed nieuws gehad. Zij begon iets bedeesder aan haar grote avontuur maar ook zij heeft haar plekje naast twee poezen intussen veroverd.
Voor ons is het wennen zonder de vrolijke bende die voor zoveel pret in huis zorgde. Ook voor Busayra is er nu wel wat veranderd maar gelukkig is moeder Kallima nog jong en speels genoeg om met haar te dollen. Het is leuk voor haar dat ze nu net als Yara ook een dochter bij zich heeft.

Brasil met zijn nieuwe 'moeder' Blaze.
 
Donderdag 14 juli:
De tijd vliegt echt. De kittens zijn nu drie maanden en vier dagen en het afscheid komt serieus dichtbij. Vrijdag hebben ze hun tweede inenting en de chip gekregen, dat is allemaal probleemloos verlopen. De katertjes wegen intussen dik twee kilo (!) en de poesjes zijn met 1675 en 1760 gram ook meer dan behoorlijk. Het evenwicht in de darmen was helaas nog steeds niet helemaal hersteld. Het kan soms zo
lastig zijn om dat weer goed te krijgen terwijl de
boosdoener wel is aangepakt. Onze andere katten hadden nergens last van, wat hoogstwaarschijnlijk wel het geval zou zijn als er nog steeds een virus of bacterie speelde. In overleg met onze dierenarts hebben Kallima en de kittens een alternatief kuurtje gekregen. Ik wil voor de nieuwe huisgenootjes van onze kittens ook zeker zijn dat er niets vervelends speelt. Het resultaat tot nu toe is goed. 

Kallima samen met Yara in het favoriete kattenmandje
 
Zaterdag 2 juli:
Het aller-leukste van een nestje in deze tijd van het jaar zijn toch wel de mooie lange dagen en avonden waarop de kittens lekker naar buiten kunnen om te dollen. Niets is zo leuk als rond de late schemer met een glaasje op je terras te zitten en van het spelende grut te genieten dat overal achteraan vliegt. Ze zijn razendsnel en intussen minstens zo behendig als de volwassen katten. Alleen kunnen ze nog niet op de catwalk en in de hanging baskets komen. Dat moet ook niet want die vind ik nog te hoog voor ze. Soms hou ik mijn hart sowieso vast als ik ze bezig zie maar meestal gaat het wel goed. Biagio was vorige week wel ongelukkig terecht gekomen tijdens het spelen, hij hinkte behoorlijk met een achterpootje. Er leek ons niets gebroken maar we hebben er toch even naar laten kijken. Niks ergs gelukkig en twee dagen later sjeesde hij weer heerlijk als vanouds rond.

Het inmiddels niet meer zo kleine viertal . Brasil, hier vooraan, is veruit de
grootste van het stel. Met krap 12 weken weegt hij bijna 1900 gram.
 
Maandag 20 juni:
Afgelopen vrijdag hebben de kittens hun uitgestelde  inenting gekregen. Het darmvirus was overwonnen en de meute blaakte van welstand. Met het viertal in de grootste transportmand reden we naar de dierenarts
in Vught. Als ik omkeek zag ik vier nogal verbaasde en wat zorgelijke kopjes met grote ogen alle kanten opkijken. Ook het bezoek aan de dierenarts zelf was erg spannend. Maar geen piepje gehoord bij de prik en het nakijken van oogjes, oortjes, hartjes etc werd braaf ondergaan. Alles was gelukkig goed. Eenmaal thuis waren ze behoorlijk uitgeteld van alle indrukken maar later op de avond was er weer volop leven in
de brouwerij. Om een uur of half elf, en het liefst nog later, zijn ze op zijn best en zetten ze de boel meestal flink op stelten, geweldig! Over drie weken volgt de tweede prik en worden ze tevens gechipt.

Lekker even bijkomen na het bezoek aan de dierenarts
 
Woensdag 15 juni:
Wat handig, sinds kort kan ik het biologisch vers vlees van Bandit zo'n beetje om de hoek kopen. Eerst ging ik hiervoor naar Leende wat retour zo'n 90 km is van hieruit. Maar nu verkoopt mijn voormalige leverancier van de Carnibest (ook biologisch) dit ook. Omdat het even niet op voorraad was kocht ik ter overbrugging een paar kilo Carnibest en dat ging er bij de kittens in als koek. Ook de groten wilden dit wel terwijl ik juist voor hun vorig jaar was overgestapt. Toen trokken ze  ineens hun neusjes op voor Carnibest maar kennelijk zijn ze dat weer vergeten;-).
Massimo doet het prima in zijn eigen buitenren. In de  avond zet ik de afsluiting open en mag hij gewoon bij de rest. Dan kan hij ook beter contact hebben met zijn kittens. Hij is erg voorzichtig en soms wat onzeker met ze maar volgens mij vindt hij het prachtig.

Baluka en Biagio. Onze kittens groeien op met veel vers vlees zodat hun
darmflora zich optimaal ontwikkelt. Een kat is tenslotte een vleeseter
 

Ons mooie Yaartje, inmiddels alweer vijf en een half jaar

Dochter Zaina is intussen vier
 
Zondag 12 juni, eerste pinksterdag:
De kittens zijn alweer negen weken. Eigenlijk hadden ze nu hun eerste inenting moeten krijgen maar begin van de week kregen ze last van een darmvirus wat ze van moeder hadden opgepikt. Dat moest eerst behandeld worden. Omdat ik ze net ontwormd had moest dat enkele dagen uitgesteld worden maar inmiddels zijn ze aan een vijfdaagse kuur bezig. Ook de  rest wordt behandeld, anders heeft het weinig zin. Ziek, zwak of misselijk van het virus waren ze overigens in het geheel niet, er werd net zo hard door de kamer gegaloppeerd als anders. Ook aan de eetlust was weinig te merken, ze zijn gemiddeld anderhalf ons aangekomen de afgelopen week. Busayra blijft de lichtste met 1075 gram en Brasil is de zwaarste met 1260 gram, meer dan keurig voor deze leeftijd. De vaccinatie staat  nu voor later deze week gepland.

Chica is in betere doen na haar mindere periode. We voeden haar niet meer bij met het bekende spuitje en dat gaat goed. Haar gewicht is wel iets lager dan eerst maar veel scheelt het niet. Misschien haal ze het de komende tijd zelf rustig in.

Het leven van een katervader is soms zwaar vermoeiend
 
Dinsdag 31 mei:
Afgelopen vrijdag kwam de fokster van Massimo uit Hamburg op bezoek om zijn kittens te bewonderen. Het grut was na een tussenweek op mijn kamer net verhuisd naar de huiskamer. Overal zijn leuke nieuwe dingen te ontdekken en ze vermaken zich prima. De stap naar de tuin is er nog een te veel voor ze maar eer de week om is dartelen ze vast en zeker over het gras. De aparte buitenren voor Massimo is klaar en dat is een heuse verbetering. Nu kan de achterdeur weer open blijven, kan ik kattenbakken laten drogen zonder dat hij ze ondersproeit, hoeven tuinkussens en andere spullen niet continu bewaakt te blijven en kan Chica weer onbezorgd naar buiten. Gelukkig is onze vent erg gemakkelijk, hij heeft geen problemen met  zijn vrijheidsbeperking. Een pak van mijn hart want
ik vind de gedwongen scheiding al moeilijk genoeg.

Een van de foto's die Isabel Delank gemaakt heeft vrijdag. Links Brasil,
vooraan Busayra en achter Biagio
 
Zondag 15 mei:
Kallima eet letterlijk voor vijf om het allemaal bij te benen met de kleintjes. Dat is ook wel aan de gewichtjes te zien. Vandaag zijn ze precies vijf weken en is Brasil met maar liefst 721 gram veruit de zwaarste. Hij loopt gewoon een week voor met zijn gewicht! Biagio plantte 644 gram op de schaal en de twee poesjes zitten op 599 en 592 gram, ook perfect. E.e.a. komt niet van het vast voer want daar zijn het geen voorlopers mee. Biagio is zoals met alles de eerste maar zoden aan de dijk zet het nog niet. Baluka en
Busayra hebben de afgelopen dagen wat hapjes genomen en Brasil ziet het nog helemaal niet zitten. Maar wat wil je als er bij mams nog volop te krijgen is.

Busayra begint nu ook af en toe als een poesje te klinken. Tot nu toe heeft haar geluidje nog het meest weg van een klein fietspompje. Erg aandoenlijk en grappig om te horen en met de bijbehorende mimiek onweerstaanbaar.

Biagio en Busayra in het rode vergietje waar ook onze vorige kittens
veel plezier mee hadden.  Biagio is in het begin het kitten rechts
 
Zondag 8 mei:
Het geboefte is alweer een week verder. Iedere dag zijn er wel vorderingen in hun ontwikkeling te merken. Zo werd ineens het kattenbakje ontdekt. Zoals veel kittens doen werd eerst geprobeerd of grit eetbaar is. Ik gebruik niet-klonterende bakvulling in de kittenfase. Een klontvormende variant zou hun maagjes kunnen verstoppen en daar wil je niet aan denken. Plots lijken ze te begrijpen waar het wel voor bedoeld is en zie je de eerste plaspogingen. Tot nu toe zijn ze niet verder gekomen dan letterlijk droog oefenen maar het zal niet lang meer duren totdat het ze ineens lukt om de juiste spiertjes hiervoor te gebruiken. In de eerste maand ongeveer stimuleert de moeder het plassen door het likken van de onderbuikjes. De kleintjes zijn vandaag ook voor het eerst ontwormd. Gelukkig een makkie met de pastaspuit, ze deden er niet moeilijk over.

Busayra druk aan het oefenen in het kattenbakje
 
Maandag 2 mei:
De kittens zijn intussen drie weken en langzamerhand  komt er behoefte aan meer ruimte, de kast wordt te klein. Binnenkort stopt Kallima met het opruimen van de ontlasting dus moet er naast speelruimte ook plaats komen voor een kattenbakje. Plan was om de kamer naast de slaapkamer in te richten als volgend verblijf maar daar hebben we van afgezien. Kallima voelt zich erg thuis in de hoek waar ze nu zit, dat willen we niet verstoren. We hebben ons bed nu opgeschoven en een uitloop aan de kast gemaakt. Eerlijk gezegd vinden we dit zelf ook veel leuker, we zouden de kleintjes enorm missen als ze uit de slaapkamer zouden vertrekken.
Biagio blijkt het meest nieuwsgierige en ondernemende van het stel te zijn. Hij is ook aardig op mensen gericht net als Busayra. Baluka doet ook lekker mee en Brasil is voorlopig meer het type grote held op sokken.
 
Over Chica maken we ons intussen serieuzere zorgen. Het bevalt me niets hoe ze eruit ziet hoewel ze het op zich niet onaardig doet, afgezien dat we haar dagelijks bij moeten voeren. Maar nu is er een bijkomend iets, Massimo verdraagt haar niet meer. Het begon met wat dreigen maar nu valt hij haar regelrecht aan als ze in de buitenren komt. Misschien heeft het met haar ziekte te maken? Chica verdedigt zich niet maar kruipt helemaal in elkaar, zo sneu! Dit en het feit dat Massimo intussen op alles staat te plassen wat hij maar tegenkomt in de tuin / ren, inclusief tuinmeubels, heeft geleid tot nieuwe bouwplannen;-). We gaan een stuk aan de ren zetten waarin hij overdag kan verblijven met Yara hopelijk als gezelschapsdame. Zij is daar het meest geschikt voor. Een aparte ren is ook handig omdat een van de twee poesjes uit het nestje bij ons blijft. Ik moet er niet aan denken dat we haar eerste krolsheid te laat op zouden merken en Massimo haar dekt.

De ondernemende Biagio in het midden. Rechts van hem zit Brasil en
achter hen Baluka. Busayra zit links in het hoekje.



Deze foto is van eind maart. Massimo en Chica nog lekker tegen elkaar
aan in mijn kamertje terwijl ik achter de pc zit tokkelen

Paaszaterdag 23 april:
ZOMER!!! Hadden we sowieso al niet te klagen over het lenteweer, deze week is het ronduit zomers met temperaturen 
boven de 25 graden. De katten zijn van 's morgens vroeg tot 's avonds laat buiten en genieten samen met ons van zon en 
warmte. Ik hoop dat het over een maand ook zo mooi is, dan zijn de kittens zes weken en mogen ze ook naar buiten. 

Chica neemt zichzelf eens onderhanden

 

Zaina bestudeert het wel en wee bij de buren

 

Massimo heeft zijn vaste plek in een van de wigwams

en Yara geniet van de avondzon op de catwalk
 
Woensdag 20 april:
Het kleine grut van Kallima en Massimo doet het uitstekend. Met hun blauwe kijkertjes zijn ze nog aandoenlijker dan ze al waren. De T-Mobile roze nagellak waarmee ik hun nageltjes na de geboorte had gemerkt is nog steeds zichtbaar maar allang niet meer nodig om ze afzonderlijk te herkennen. Scheelt natuurlijk ook dat de
geslachtjes zo mooi verdeeld zijn.
Gisteren is het houtwerk hier aan de buitenkant geschilderd. Ik had de ploeg twee weken buiten  de deur gehouden om Kallima's rust rondom de bevalling zo min mogelijk te verstoren. Het was een aardige organisatie om alle katten en kittens veilig binnen te houden en zo min mogelijk met de ongezonde verfdamp in aanraking te laten komen maar dat is goed gelukt. Het uitzonderlijk mooie weer zorgde er voor dat alles gelukkig snel droog was en de overlast beperkt bleef.

Tien dagen. Het kitten vooraan is het grootste van de twee poesjes. Het kopje
op haar zij hoort bij het kleinste poesje. Links ligt Biagio en rechts Brasil
 

Nieuwspagina: 11 - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3 - 2 - 1            Terug naar boven   
      





 
 Nieuws
(9)

 

  



  Voorblad
  Introductie

   Nieuws
   Poezen
   Kater
   Kittens
   Gezondheid
   Rasinfo
   Herplaatsing
   In memoriam
   Links
   Contact